Todo o que come é comido á súa vez | Rexina Rodríguez Vega
Vese aí, fermentando entre gases, líquidos e sales, o seu abdome medra, incha, empurra cara enriba como unha medusa que o deforma e quere rompelo desde dentro. Desfaise en torrentes negros, unha sopa de tecidos que serpean polo seu ano, polos seus ouvidos, polos buracos do seu nariz, chorrea substancias que se coan polas fendas da madeira desa caixa tan brillante, a súa cara desaparece, a súa fermosa cara non ten xa trazos recoñecibles, un amasillo no que medran burbullas de gas. A putrescina, a cadaverina, desatan esa doce fetidez que dá nas antenas dos limpadores, ese exército minúsculo que xa está en marcha para devastalo. Intenta en van apartar as primeiras moscardas que entran na súa boca, que pousan nos seus ollos, nas fendas que se abren na pel que estoura. Véas, frenéticas, coa excitación da promesa, un programa de transformación que debe completarse. Dos seus bandullos dun azul irisado saen centenares de ovos branquísimos que procuran acomodo nel. Todo é tan rápido. As puntas brancas que defecan as moscas convértense en vermes, a súa carne putrefacta está entrando aí, neses tubos comedores que o descompoñen. Medran nel, seméntano, florecen no seu marasmo. Este final igualitario da carne axiña acada un ritmo entolecido, miles de ganchos brancos triturando os tecidos corruptos, un cardume de movementos exactos e continuos. O final do seu corpo está pautado como unha monstruosa coreografía. Cando a larvas bailarinas acadan demasiado peso como para continuar retíranse do campo de batalla, déixanse caer ao chan e descansan convertidas en pupas. Axiña sairán de novo transformadas en moscas azuis que, logo de emprender un vo raquítico no recinto cerrado da caixa caerán de novo sobre os restos para volver deixar as súas pequenas bombas brancas, ata que non quede nada. Esta é a lei para todo o que vive, esta é a maneira de abandonar o barro mortal, a casa de carne. A secuencia que come, o cadáver convertido en universo.
O escaravello esperta, rebule o ácaro, a formiga, a véspora, a araña, todos veñen a esta explosión de vida á que dá lugar o seu corpo. Todo o que come é comido á súa vez, as larvas e os ovos das moscas como atractivo reclamo dunha miríade de atrópodos. Unha rede comunal, un traballo colectivo e incesante que desfai con minucia a materia para que poida recompoñerse: nitróxeno, fósforo, potasio, magnesio… Esa é a pucharca á que está sendo reducido por este exército de seres diminutos, a disolución dos tecidos, a redución do que foi a unha simple arquitectura de ósos brancos, a trabe, a armazón. Só iso vai quedar do seu paso pola terra, os ósos como peñor, a única testemuña de que algún día existiu, alentou, comunicou a súa rabia e a súa urxencia, o seu entusiasmo por todo o que vive. Unha dureza branca, os cairos e as moas empastadas, iso permanece como un excedente inservible, como as guedellas do pelo que agora se despegan do cránio, como as unllas que agora alongan os seus dedos lívidos. Como fai a terra para asumir tanta materia irreciclable? Como poden aínda os vivos ter espazo entre os restos que deixou a maioría? Fosfato e carbonato de calcio que non desaparece, que fica aí, sen transformar, construíndo unha catacumba milenaria de concas baleiras, de costelas como arpas, de espiñazos como serpes, a elegante delgadez dos fémurs, o delicado engrenaxe das mans. Frío e calor e néboa caendo eternas sobre a materia inerte. Os cadáveres son liñas, bosquexos mínimos, esencia dunha forma que xa non está. Iso é o que permanece nos nichos, nas foxas, nos osarios, esa substancia calcárea. Cando o proceso se complete, cando os que comen marchen xa non poderá entrar nel, xa non poderá habitar esa filigrana rota. Duascentas seis pezas duras e trinta e dous gramos de nitróxeno, dez gramos de fósforo, catro gramos de potasio e un gramo de magnesio sobre o chan.
Rexina Rodríguez Vega: (Vigo, 1966) é unha profesora universitaria e serodia escritora de ficción. Comezou no ámbito do ensaio filolóxico con estudos como Álvaro Cunqueiro. Unha poética da recreación (Premio Ricardo Carvalho Calero 1997) e na tradución literaria, acadando o premio Stendhal por El secuestro, versión de La Disparition, de Georges Perec. No ano 2007 decidiuse a publicar a súa primeira novela, Cardume, galardoada co premio Xerais. En 2012 publicou Dark Butterfly e en 2017 Nadie duerme, versión que aparece retroautotraducida para o galego en 2019 como Ninguén dorme. Colaborou no volume Abadessa, oí dizer. Relatos eróticos de escritoras da Galiza (2017) e na antoloxía Textos potentes. Atlas de literatura potencial, coordinada por Pablo Martín Sánchez (2019).
